Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę.

22 MARCA 2020
Niedziela
Czwarta Niedziela Wielkiego Postu
Czytania: (1 Sm 16, 1b. 6-7. 10-13); (Ps 23 (22), 1b-3a. 3b-4. 5. 6); (Ef 5, 8-14); Aklamacja (J 8, 12); (J 9, 1-41);



Kiedy słuchamy dzisiejszego fragmentu, możemy zadać sobie pytanie. O czym naprawdę jest dzisiejsza Ewangelia? Odpowiedź o uzdrowieniu niewidomego od urodzenia wydaje się być zdecydowanie zbyt prosta. A w Ewangelii wg. św. Jana nic nie jest takie proste, jak się wydaje. Oczywiście przywrócenie wzroku jest szkieletem dzisiejszej historii, ale główna myśl, wokół której chciałbym zbudować myśl to: kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?
Uczniowie żyją w przeświadczeniu, że choroba jest konsekwencją grzechu. Mają obraz Boga, który zsyła cierpienie na grzeszników. Jezus odrzuca taki pogląd i uzdrawia niewidomego, potwierdzając tym samym, że /stało się tak/, aby się na nim objawiły sprawy Boże.
Na tym mogłoby skończyć się dzisiejsze czytanie... ale się nie kończy.

Przywrócenie wzroku niewidomemu zaczyna wzbudzać sensację. Sprawa dochodzi do faryzeuszów. Zaczyna się śledztwo, dociekanie jak to się stało, że niewidomy widzi... A wszystko tylko dlatego, że tego dnia był szabat. Faryzeusze wzywają rodziców niewidomego, drążą czy on na pewno był niewidomy... Cała szopka, jaką robią przywódcy religijni Izraela ma na celu udowodnienie innej tezy.
Jezus łamie szabat. Nie szanuje Prawa Mojżeszowego. Jest zatem grzesznikiem. Nie może zatem czynić cudów.... Więc cud, który się wydarzył nie jest cudem, ale mistyfikacją.

Niewidomy daje świadectwo: Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę. Ale faryzeusze nie chcą słuchać świadectwa wiary Jezusa. Wolą używać argumentu grzechu niczym pałki. Tym razem atakując uzdrowionego: Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?

Widzimy zatem, że głównym wątkiem, przez który prowadzi nas Jan jest grzech. Faryzeusze twierdzą, że Bóg nie wysłuchuje grzeszników. Jezus jednak uzdrowił niewidomego, na co było wielu świadków. Oni jednak uparcie trwali przy swojej racji. Nie chcieli się ugiąć nawet wobec niezbitych faktów. To taka postawa: jeżeli fakty świadczą przeciwko nam, tym gorzej dla faktów.
Czyż to nie jest prawdziwa ślepota? Taka zatwardziałość serca jest gorsza niż bycie niewidomym przez całe życie. Bohater dzisiejszej Ewangelii znalazł ratunek w Jezusie - Światłości Świata.
Faryzeusze nie chcieli uwierzyć i trwali w swojej ślepocie, w przekonaniu, że oni wszystko widzą najlepiej. Byli zamknięci na poznanie prawdy o sobie, swojej grzeszności w swoich iluzjach.

A jak jest z nami? Czy jesteśmy gotowi na to by Jezus zabrał naszą ślepotę?
By otworzył nasze oczy na prawdę, którą nam przynosi?