Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła.

3 CZERWCA 2016
Piątek
Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Dzisiejsze czytania: Ez 34,11-16; Ps 23,1-6; Rz 5,5-11; J 10,14 albo Mt 11,29ab; Łk 15,3-7

(Łk 15,3-7)
Jezus opowiedział faryzeuszom i uczonym w Piśmie następującą przypowieść: Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.

Kiedy słuchałem dzisiaj tego fragmentu z Ewangelii, bardzo mocno uderzyło mnie to pytanie Jezusa: Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? No właśnie. Kogo z nas byłoby stać na to, by opuścić 99% swojego stada owiec, by ruszyć w nieznane w poszukiwaniu jednej - zaginionej. Wydaje mi się, że najbardziej kochający swoje zajęcie pasterz, nie porzuca prawie całego stada dla tej jednej, jedynej. Dlaczego? Bo zainwestował w swoje stado ogromny majątek i hoduje swoje owce nie po to, by na nie patrzeć i się zachwycać ich słodkimi pyszczkami, ale po to, by przynosiły mu dochód. Hoduje je dla wełny, mleka, sera, mięsa. Hoduje je w końcu dla młodych, które może odsprzedać innym pasterzom. Takie sytuacje jak zaginięcie jednej, są "wliczone w straty". Oczywiście każdy hodowca przyjmuje taką stratę z bólem serca, ale jest jeszcze reszta stada i to o tę resztę musi zadbać. To jest ludzkie myślenie. I Jezus zadając takie pytanie, nie liczy na odpowiedź twierdzącą. Nie liczy, że ktokolwiek z Jego słuchaczy odpowie: Właśnie ja poszedłbym za jedną, małą, zagubioną owieczką i jednocześnie zostawiłbym swoje stado na pastwę losu. Jezus w swojej przypowieści właśnie do takiej refleksji dążył. Żaden pasterz nie zostawia swojego stada. Tylko Bóg jest gotów ruszyć za każdą pojedynczą "zbłąkaną duszyczką". Ale nie zrozummy się źle. Bóg nie porzuca "całej reszty" dla jednego grzesznika, ale troszczy się o każdego tak samo. Do każdego człowieka zwraca się indywidualnie. Bóg nie jest Bogiem kolektywu, jakieś komuny społecznej, ale jest Bogiem każdego z nas. Owszem Kościół jest Owczarnią, ale w tej Owczarni każda owca ma swoje imię i swoją historię a nie tylko kolczyk w uchu z numerem identyfikacyjnym. Dlatego Bóg - Pasterz inaczej troszczy się o swoje Stadko niż zwykli, ludzcy pasterze.