Doskonała miłość usuwa lęk.
Czwartek
Dzisiejsze czytania: 1 J 4,11-18; Ps 72,1-2.10-13; por. 1 Tm 3,16; Mk 6,45-52
(1 J 4, 11-18)
Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości, ponieważ tak, jak On jest w niebie, i my jesteśmy na tym świecie. W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości.
W tym fragmencie z Listu św. Jana pada wiele ważnych myśli, ale zatrzymam się nad kilkoma.
1. Bóg nas umiłował. To podstawowa prawda naszej wiary. To podstawowa prawda, którą głosimy.
Ale przede wszystkim to drogowskaz dla nas...Bo skoro On nas umiłował to i my winniśmy się wzajemnie miłować. On nas kocha, więc my powinniśmy kochać innych... i nieść tę miłość dalej.
Bożej Miłości nie można zostawić tylko dla siebie. To nie jest piękny obraz, który możemy zawiesić na ścianie. To nie jest coś, co możemy schować w kasie pancernej, albo postawić za kuloodporną szybą.
Boża miłość nie jest do podziwiania, ale do "podawania dalej". Owszem jest to drogocenny skarb, ale skarb szczególny. Taki, który się mnoży, im bardziej się go dzieli.
2. Wzajemna miłość jest gwarancją naszej łączności z Bogiem. Św. Jan pisze: Jeśli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas. To takie proste... Chcesz by Bóg żył w Tobie? Kochaj innych... Często odnosimy wrażenie, że nie doświadczamy Bożej Miłości... Nie doświadczamy Boga w naszym życiu. I pytamy się: dlaczego tak jest? A odpowiedź daje nam dzisiaj Jan. Odwrócę jego zdanie: jeżeli NIE miłujemy się wzajemnie, Bóg NIE trwa w nas. Jeżeli brakuje nam miłości do braci, pałamy do siebie nienawiścią, to Bóg ucieka z naszych serce... A raczej sami Go z nich wypędzamy.
Myślę, że jest to najprostsze zobrazowanie grzechu. Bo przecież z czego innego rodzi się grzech, jak nie z braku miłości do Boga i bliźnich... albo z opacznie rozumianej miłości...
3. Bóg nie pozostawia człowieka samego, ale posyła swojego Syna, który wyzwala człowieka z grzechu.
To szczyt Bożej Miłości. A Jezus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie przywraca nam więź z Bogiem. Św. Jan pisze: Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Wyznanie wiary w Jezusa, uznanie Go za swojego Zbawiciela i Pana, naprawia wszystko... Ten, kto to wyznaje, ten trwa w Bogu a Bóg w nim. A kto trwa w Bogu? Ten, kto miłuje się nawzajem z bliźnimi.
Wracamy w ten sposób do początku. Dzisiejszego rozmyślania.
4. Całe dzisiejsze rozważanie dotyczy miłości. Miłości Boga do nas, miłości naszej wzajemnej... no i naszej miłości do Boga. W tym kontekście Jan pisze coś bardzo ważnego. W miłości nie ma lęku. Doskonała miłość usuwa lęk. To bardzo ciekawa przeciwstawność. Z jednej strony mamy MIŁOŚĆ, z drugiej LĘK. Tam, gdzie nie ma miłości, tam jest tylko lęk. Nawet nie strach. Strach zwykle jest uzasadniony.
Lęk to taki irracjonalny strach... Widać to wyraźnie w osobach, które nie doświadczyły w swoim życiu Bożej Miłości. Owszem są osobami religijnym, ale jednocześnie żyją w ciągłym strachu przed karą.
Noszą w sobie fałszywy obraz Boga. OK.Bóg jest sprawiedliwym sędzią, ale przede wszystkim Bóg kocha Ciebie dzisiaj. On nie chce Twojego potępienia, nie chce Twojej śmierci. On pragnie Twojego nawrócenia. Pragnie byś Ty kochał Jego. Dlatego nie bój się... Bo On jest Twoim Tatusiem.
Tam, gdzie jest miłość, nie ma lęku... Warto o tym pamiętać.
Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości, ponieważ tak, jak On jest w niebie, i my jesteśmy na tym świecie. W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk, ponieważ lęk kojarzy się z karą. Ten zaś, kto się lęka, nie wydoskonalił się w miłości.
W tym fragmencie z Listu św. Jana pada wiele ważnych myśli, ale zatrzymam się nad kilkoma.
1. Bóg nas umiłował. To podstawowa prawda naszej wiary. To podstawowa prawda, którą głosimy.
Ale przede wszystkim to drogowskaz dla nas...Bo skoro On nas umiłował to i my winniśmy się wzajemnie miłować. On nas kocha, więc my powinniśmy kochać innych... i nieść tę miłość dalej.
Bożej Miłości nie można zostawić tylko dla siebie. To nie jest piękny obraz, który możemy zawiesić na ścianie. To nie jest coś, co możemy schować w kasie pancernej, albo postawić za kuloodporną szybą.
Boża miłość nie jest do podziwiania, ale do "podawania dalej". Owszem jest to drogocenny skarb, ale skarb szczególny. Taki, który się mnoży, im bardziej się go dzieli.
2. Wzajemna miłość jest gwarancją naszej łączności z Bogiem. Św. Jan pisze: Jeśli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas. To takie proste... Chcesz by Bóg żył w Tobie? Kochaj innych... Często odnosimy wrażenie, że nie doświadczamy Bożej Miłości... Nie doświadczamy Boga w naszym życiu. I pytamy się: dlaczego tak jest? A odpowiedź daje nam dzisiaj Jan. Odwrócę jego zdanie: jeżeli NIE miłujemy się wzajemnie, Bóg NIE trwa w nas. Jeżeli brakuje nam miłości do braci, pałamy do siebie nienawiścią, to Bóg ucieka z naszych serce... A raczej sami Go z nich wypędzamy.
Myślę, że jest to najprostsze zobrazowanie grzechu. Bo przecież z czego innego rodzi się grzech, jak nie z braku miłości do Boga i bliźnich... albo z opacznie rozumianej miłości...
3. Bóg nie pozostawia człowieka samego, ale posyła swojego Syna, który wyzwala człowieka z grzechu.
To szczyt Bożej Miłości. A Jezus przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie przywraca nam więź z Bogiem. Św. Jan pisze: Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. Wyznanie wiary w Jezusa, uznanie Go za swojego Zbawiciela i Pana, naprawia wszystko... Ten, kto to wyznaje, ten trwa w Bogu a Bóg w nim. A kto trwa w Bogu? Ten, kto miłuje się nawzajem z bliźnimi.
Wracamy w ten sposób do początku. Dzisiejszego rozmyślania.
4. Całe dzisiejsze rozważanie dotyczy miłości. Miłości Boga do nas, miłości naszej wzajemnej... no i naszej miłości do Boga. W tym kontekście Jan pisze coś bardzo ważnego. W miłości nie ma lęku. Doskonała miłość usuwa lęk. To bardzo ciekawa przeciwstawność. Z jednej strony mamy MIŁOŚĆ, z drugiej LĘK. Tam, gdzie nie ma miłości, tam jest tylko lęk. Nawet nie strach. Strach zwykle jest uzasadniony.
Lęk to taki irracjonalny strach... Widać to wyraźnie w osobach, które nie doświadczyły w swoim życiu Bożej Miłości. Owszem są osobami religijnym, ale jednocześnie żyją w ciągłym strachu przed karą.
Noszą w sobie fałszywy obraz Boga. OK.Bóg jest sprawiedliwym sędzią, ale przede wszystkim Bóg kocha Ciebie dzisiaj. On nie chce Twojego potępienia, nie chce Twojej śmierci. On pragnie Twojego nawrócenia. Pragnie byś Ty kochał Jego. Dlatego nie bój się... Bo On jest Twoim Tatusiem.
Tam, gdzie jest miłość, nie ma lęku... Warto o tym pamiętać.
Komentarze
Prześlij komentarz