W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło.
Poniedziałek
Dzisiejsze czytania: Ml 3,1-4.23-24; Ps 25,4-5.8-10.14; Łk 1,57-66
(Łk 1,57-66)
Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Elżbieta rodzi syna. Dziecko było wcześniej zapowiedziane przez anioła, jako wielki prorok.
Krewni i sąsiedzi przychodzą do rodziny Zachariasza i Elżbiety by obrzezać dziecię. Tego dnia następuje też uroczyste nadanie dziecku imienia. Zgodnie z tradycją dziecko dziedziczy imię przodka. Dlatego też krewni dziwią się, że Elżbieta upiera się, by dziecku nadać imię Jan. Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Ale kiedy i Zachariasz tego własnie imienia chce dla dziecka, ustępują.
On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga.
Wszyscy byli zdumieni wydarzeniami, które towarzyszyły narodzeniu Jana. Bardzo ważnym znakiem było odzyskanie mowy przez Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela. Po wiekach milczenia Bóg zaczął wyraźnie mówić do swojego ludu przez usta swojego Proroka. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Elżbieta rodzi syna. Dziecko było wcześniej zapowiedziane przez anioła, jako wielki prorok.
Krewni i sąsiedzi przychodzą do rodziny Zachariasza i Elżbiety by obrzezać dziecię. Tego dnia następuje też uroczyste nadanie dziecku imienia. Zgodnie z tradycją dziecko dziedziczy imię przodka. Dlatego też krewni dziwią się, że Elżbieta upiera się, by dziecku nadać imię Jan. Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Ale kiedy i Zachariasz tego własnie imienia chce dla dziecka, ustępują.
On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga.
Wszyscy byli zdumieni wydarzeniami, które towarzyszyły narodzeniu Jana. Bardzo ważnym znakiem było odzyskanie mowy przez Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela. Po wiekach milczenia Bóg zaczął wyraźnie mówić do swojego ludu przez usta swojego Proroka. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
Komentarze
Prześlij komentarz