Dopuście dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie...

19 SIERPNIA 2017
Sobota
Dzień powszedni
Dzisiejsze czytania: Joz 24,14-29; Ps 16,1-2.5.7-8.11; Mt 11,25; Mt 19,13-15

(Mt 19,13-15) - kliknij aby przeczytać

To słowo było skierowane do Apostołów jako pouczenie. Takie małe dzieci nie są w stanie samodzielnie przeżyć na świecie, są całkowicie zależne od rodziców. Wszystko od nich otrzymują. Taka jest też nasza relacja z Bogiem: wszystko mamy od Niego, bez Niego nie możemy żyć. Pan Jezus mówi w Ewangelii św. Jana: Beze Mnie nic nie możecie uczynić (J 15,5b). I tylko mając taką świadomość, możemy prawdziwie otworzyć się na Niego. Z naszej strony jest potrzebne, abyśmy do Niego przyszli, powierzyli się Mu i wybrali Go na swojego Pana. Natomiast zbawienia dokonuje w nas On sam.

To prawdziwe pełne oddanie oznacza jednocześnie, że nie szukamy ratunku i pomocy gdzieś indziej, w innych siłach, czyli że nie mamy żadnych innych bożków. Żądza pieniędzy wyrasta z potrzeby poczucia siły, wielkich możliwości, chęci zapewnienia sobie bezpieczeństwa i ułożenia życia według własnego upodobania. Bóg przy takim nastawieniu nie jest potrzebny, a jeżeli nawet tak, to jedynie jako Ktoś, kto potwierdzi nasze moralne wybory. Nie jest On wtedy Bogiem, ale jednym z bożków.

Nasza wiara musi być prosta i jednoznaczna, bez asekurowania się, bez pozorów. Takiej wiary oczekuje od nas Pan Jezus.

Czy wolno oddalić żonę

18 SIERPNIA 2017
Piątek
Dzień powszedni
Dzisiejsze czytania: Joz 24,1-13; Ps 136,1-3.15-18.21-24; 1 Tes 2,1-3; Mt 19,3-12

(Mt 19,3-12) - kliknij aby przeczytać.

Dzisiejsza Ewangelia mówi nam o nierozerwalności małżeństwa...Jezus znów zostaje wystawiony na próbę przez faryzeuszy...Ci pytają Go: czy wolno oddalić żonę...
To takie pytanie ponadczasowe...dziś wielu mędrków poddaje te kwestie w wątpliwość...
Ba...mówi się nawet o anachroniczności instytucji małżeństwa....Lansuje się różne erzace...
wolne związki...partnerstwo...homoseksualizm...I chce się nam wmówić, że to normalne...

Według socjologów co trzecia...(a według niektórych nawet i co druga) para się rozwodzi...
dziś przyczyny są absurdalne: bo już się nie kochamy...wypaliło się...uczucie odeszło...
Jakby miłość była czymś podobnym do bólu głowy...dziś jest - jutro nie...

Jezus zaś powołuje się na Księgę Rodzaju, w której jest napisane: Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela...Dlatego opuszcza się ojca i matkę i łączy się z małżonkiem tak, że stanowi się jedno ciało...Dla wielu współczesnych dziś to piękna poetycka metafora...
Bo życie jest inne...tak wielu mówi...

Poza tym...skąd współcześni mają czerpać wzorce? Z telewizji...? w której od lat emitowany jest amerykański serial, w którym zdrady, romanse, kolejne małżeństwa są chlebem powszednim?
A te wszystkie magazyny...tabloidy...kobiece pisemka...ich nakład wynosi setki tysięcy egzemplarzy...półki od nich się uginają...a ludzie czytając to, chłoną przekazywane tam treści, w których wartość związku i jego trwałość uzależniona jest wyłącznie od strony erotycznej...
Nikt nie mówi o kwestiach psychiczno-duchowych...

Jeszcze dwadzieścia lat temu rozwód nie był sprawą tak oczywistą...dziś...wystarczy, że "zupa jest za słona" by domagać się rozwodu...bo "nie dopasowaliśmy się"... najgorsze takie sytuacje są dla dzieci...które żyją między dwoma domami...i dwoma rodzinami...Bo mamusia ma nowego pana...a tatuś ma nową panią...Albo inne nowoczesne modele rodziny...Małżeństwo z trzema pieskami i dwoma kotkami...bo dzieci są za drogie...a my musimy kupić sobie nową "plazmę" do salonu...
a nasza audica ma już dwa lata, więc najwyższa pora zamienić ją na lepszy model....

Kolejny problem współczesności: prawodawstwo...taka Hiszpania np. W tym pięknym kraju na Półwyspie Iberyjskim zakazane jest używanie określeń: mąż, żona...ojciec, matka...w oficjalnych dokumentach figuruje: partner 1, partner 2....rodzic 1, rodzic 2.
Ach...ta polityczna poprawność...Bo mama i tata dyskryminuje homoseksualistów....

Dzisiejszy świat jest w tych kwestiach bardzo pokręcony...wręcz zepsuty...ale Jezus dostrzegał to zepsucie również u sobie współczesnych...Kiedy faryzeusze wskazywali, że Mojżesz dopuszczał możliwość rozwodu - Jezus odpowiada: Przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych pozwolił wam Mojżesz oddalać wasze żony, lecz od początku tak nie było. A powiadam wam: Kto oddala swoją żonę - chyba w wypadku nierządu - a bierze inną, popełnia cudzołóstwo. I kto oddaloną bierze za żonę, popełnia cudzołóstwo.
To oznaczało...że Mojżesz ustąpił pod naciskami ludu o zatwardziałych sercach...Prawo jednak pozostało Prawem...ustanowione przez Boga...i niezmienne...mówiące wyraźnie...Małżeństwo, które jest związkiem kobiety i mężczyzny jest nierozerwalne...
A każda próba stanowienia innego prawa...jest sprzeczna z odwiecznym przykazaniem....
Nie ważne, który mamy wiek...jaką epokę...
Nie ważne czy geje wychodzą na ulice....i feministki wznoszą swoje hasła...
Trzeba bowiem bardziej słuchać Boga niż ludzi...

W tym fragmencie pojawia się jeszcze klauzula "poza wypadkiem nierządu"....Jezus stawia jakby wyjątek, kiedy ma mieć miejsce rozwód...Nurtowała mnie ta kwestia i moje poszukiwania doprowadziły mnie do pewnego wyjaśnienia...czym jest ów "nierząd".
Nierząd to po grecku "porneia" (skojarzenia z pornografią całkiem słuszne)
pojęcie to obejmowało grzechy seksualne, najczęściej używane w odniesieniu do cudzołóstwa, czasami do małżeństw kazirodczych, które wśród Żydów były niedozwolone.
Co jednak ciekawe...oddalenie małżonka ze względu na nierząd, nie uprawnia do ponownego małżeństwa...Jeżeli  ktoś zawrze nowy związek, on sam łamie przyrzeczenie małżeńskie. Jezus mówi jasno, że ktokolwiek zawrze małżeństwo z osobą opuszczoną przez poprzedniego małżonka, niezależnie czy było to z jej winy, czy nie – dopuszcza się cudzołóstwa. Jeśli żona dopuściła się już cudzołóstwa, to ona złamała śluby małżeńskie, a nie jej mąż, co jednak nie upoważnia go do zawarcia nowego małżeństwa. Wydaje się to skomplikowane? Być może...
Jednak Prawo Boże jest Prawem Bożym...a wolą Boga nigdy nie było to, by ludzie się rozwodzili.
To wymysł czysto ludzki...jeden z wielu wymysłów czysto ludzkich, które w zamierzeniu miałby być poprawieniem Prawa Bożego, ale stały się Jego pogorszeniem...bo przecież nie można poprawić najdoskonalszego prawa...I to bez względu na epokę...

Zatem i dziś...żadne wpisy w konstytucję nie zmienią tego, że małżeństwo jest nierozerwalne...
Bo Bóg je błogosławi...żadne zamienniki w grę nie wchodzą...żaden związek na próbę, żaden ślub cywilny, żaden układ partnerski ani przyjacielski seks nie staną się ważniejsze niż jedyna, akceptowana forma związku mężczyzny i kobiety - małżeństwo...

Cieszy mnie jednak fakt, że pomimo szalejącej liberalnej cywilizacji antychrześcijańskiej...
i antybożej, powstaje wiele inicjatyw promujących wartość małżeństwa i rodziny...
Przez całą Europę przemierzają Marsze dla Życia i Rodziny...od kilku lat papież zwołuje Światowe Dni Rodzin...ostatnie miały miejsce w Mediolanie...i to jest piękne...bo chociaż mainstream o tym milczy...my robimy swoje...i głosimy te Boże Prawdy...odwieczne Prawdy...


i za to Chwała Panu....

Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?

17 SIERPNIA 2017
Czwartek
Wspomnienie św. Jacka, prezbitera
Dzisiejsze czytania: Joz 3,7-10a.11.13-17 lub; Ps 114,1-6; Ps 119,135; Mt 18,21-19,1

(Mt 18,21-19,1) - kliknij aby przeczytać.

Dziś zatrzymuję się na Ewangelii wg. św. Mateusza. Piotr pyta Jezusa o przebaczenie... Ile przebaczać...czy może siedem razy...? Jezus mówi...nie siedem...siedemdziesiąt siedem. Siódemka oznacza pełnię...pewną doskonałość...do której powinno się dążyć... Ta symboliczna liczba przewija się w Biblii...i dziś w naszym życiu często się z nią spotykamy. Siedem dni tygodnia...siedem kontynentów...siedem sakramentów...siedem cnót i grzechów głównych...siedmioramienny świecznik - menora...itp.

Nie chcę za długo pisać o symbolice...chodzi o pokazanie, że pytanie Piotra: czy siedem razy mam przebaczać? jest troszkę metaforyczne...dla niego siódemka jest liczbą idealną...szczytem możliwości w przebaczaniu.... Jezus jednak potęguje tę liczbę do 77 ... czyli przebaczać trzeba zawsze... Można sobie pomyśleć lub powiedzieć: to żaden problem przebaczać...ale to nie jest do końca tak. Czasem w naszym życiu naprawdę zdarzają się trudne zdarzenia...zostajemy postawieni w sytuacji, w której wyrządzona nam zostaje wielka krzywda...i powstaje pytanie: jak tu przebaczyć? Patrzę na historię...oczyma wyobraźni widzę wydarzenia sprzed wielu lat...z czasów, kiedy nie było mnie na świecie...czytam opracowania historyczne o zbrodni katyńskiej, o obozach koncentracyjnych...o pomordowanych na Wołyniu...o męczennikach za wiarę w Hiszpanii, w Rosji, w Afryce...

Człowiek zadaje sobie pytanie...jak tu wybaczyć... Jak wybaczyć zbrodniarzom różnych czasów i epok...jak spojrzeć w oczy komuś, kto strzelał w tył głowy najwierniejszym synom naszej ojczyzny...jak powiedzieć: wybaczam...tym, którzy zrównali z ziemią Warszawę, po upadku Powstania...To są zwykłe ludzkie pytania....na które trzeba by odpowiedzieć: nie da się wybaczyć...- jeśli nie patrzyłoby się przez pryzmat wiary... To Chrystus dał nam wzór przebaczenia, kiedy modlił się za swoich oprawców...kiedy mówił: Ojcze przebacz im bo nie wiedzą, co czynią... I dlatego musimy przebaczać w każdej sytuacji...i miłować nieprzyjaciół... Tego sami nigdy nie osiągniemy...bez Boga...bez Jego pomocy...zawsze tlić się w nas będzie nienawiść, żądza zemsty...odpłaty...wyrównania rachunków... Bez pomocy Boga nigdy nie wybaczymy...bo to ponad nasze siły... Ale z Nim...który dał nam najwspanialszy przykład jest to możliwe...I nie tylko wybaczać błahostki, rodzinne kłótnie, konflikty i nieporozumienia w pracy czy szkole...ale będziemy mogli i wybaczyć sobie większe przewinienia...Tak jak Jan Paweł II, który przyszedł do więzienia...spotkał się ze swoim niedoszłym zabójcą i powiedział mu: wybaczam ci...

Wrócę jednak do Ewangelii: Jezus przybliża prawdy o przebaczeniu w przypowieści... o dłużniku królewskim i dłużniku dłużnika...Król darował dłużnikowi astronomiczny dług... mała lekcja historii i matematyki: Bohater tej przypowieści pożyczył 100 denarów, co równało się wartości pracy stu dniówek, zaś sam pożyczył 10000 talentów (talent to 6000 denarów), czyli niebagatelną sumę
60 000 000 denarów. To ogromna różnica. Żaden sługa nie byłby w stanie oddać tak wysokiego długu. Mógł liczyć tylko na miłosierdzie pana. Kiedy go doświadczył, sam okazał się nielitościwy. Poniósł karę nie za brak sprawiedliwości, za brak miłości..... To ta przypowieść...A jak ona ma się do nas...do naszego życia? Bóg kocha nas ponad wszystko...jest naszym Miłosiernym Ojcem, ale jest też Panem i Królem... Sprawiedliwym Sędzią...Człowiek poprzez swój grzech zaciągnął ogromny dług...skazując się w ten sposób na śmierć, bowiem zapłatą za grzech jest śmierć - jak napisał św.Paweł... Ale Bóg nie pozostawia nas samych...posłał swojego Syna, który umierając za nas na krzyżu... spłaca ten dług...czyni nas wolnymi... Teraz decyzja należy do nas...Zostaliśmy wypuszczeni z tego lochu, w którym tkwilibyśmy do końca życia...ale musimy i my przebaczać...
i darować winy naszym braciom... Czy jesteśmy na to gotowi? Czy ja jestem na to gotowy? Czy Ty jesteś na to gotowy? odpowiedzmy sobie na to w swoim sercu...

Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie.

16 SIERPNIA 2017
Środa
Dzień powszedni
Dzisiejsze czytania: Pwt 34,1-12; Ps 66,1-3.5.8.16-17; 2 Kor 5,19; Mt 18,15-20

(Mt 18,15-20) - kliknij aby przeczytać.

Dziś w Ewangelii poruszane są dwie kwestię. Zacznę jednak od tej ostatniej. Jeżeli dwóch ludzi zgodnie staje wobec Boga w imię Jezusa, On jest z nimi i ich modlitwa uzyskuje walor Jego modlitwy! Modlitwa wspólnotowa ma zatem ogromne znaczenie. Ba! można powiedzieć, że ma dużo większą rangę niż modlitwa indywidualna. W tym stwierdzeniu Jezusa streszcza się również tajemnica Wspólnoty Kościoła. Jest on zgromadzeniem wiernych stojących w jedności w imieniu Chrystusa przed Bogiem. Jeżeli brak owej zgodności, to modlitwa nie uzyskuje takiej mocy. Stąd ogromna tragedia każdego rozbicia pomiędzy wierzącymi w Chrystusa. Jedność na modlitwie buduje wspólnotę, buduje Kościół. W duchu tej jedności trzeba zatem patrzeć również na napomnienie braterskie, o którym mówi Jezus na samym początku Ewangelii na dziś.

Warto sobie uświadomić, że do napomnienia braterskiego jesteśmy wezwani już w Starym Testamencie. Jego celem jest „pozyskiwanie brata”, przywrócenie jedności, którą rozerwał grzech i wina. Jedności nie rozrywa różnica opinii na jakiś temat, np. opinii na temat polityki społecznej, posunięć praktycznych w mieście czy ocen dotyczących kandydatów na prezydenta, czy inne stanowiska państwowe. Jedność rozrywają wina i grzech. Jeżeli one się pojawiają i my je dostrzegamy, to w imię ratowania więzi braterskiej mamy obowiązek napomnieć brata. Odnosi się to do grzechu przez nas samych rozpoznanego, a nie takiego, o którym nam ktoś opowiada. W tym ostatnim przypadku możemy być jedynie świadkami napomnienia braterskiego, o który mowa w drugim etapie napomnienia. Pan Jezus poleca nam:

1.   Dyskretnie napomnieć brata.
2.   W razie braku reakcji winniśmy wraz z kimś innym ponowić napomnienie.
3.   Jeżeli jednak i to nie przyniosło rezultatu, powinniśmy powiedzieć o tym Kościołowi.

A jak to wygląda u każdego z nas? Czy stosujemy się do tego, podanego przez samego Jezusa, schematu? Myślę, że wygląda to tak: wpierw się gorszymy. Następnie żalimy się innym i rozpowiadamy. Zauważmy, jak daleko jesteśmy w naszym postępowaniu od tego, co zaleca Ewangelia! Porządek napomnienia jest bardzo ważny. Ewangelijny wyraża szacunek dla drugiego i dzięki temu zapewnia zachowanie miłości, gdyż przez dyskrecję nie odbiera mu „dobrego imienia” przy wezwaniu do odrzucenia grzechu. Przez ponowienie napomnienia sprawa zostaje zobiektywizowana przez kogoś drugiego. Dalsza obiektywizacja następuje w konfrontacji we wspólnocie Kościoła. I dopiero kiedy winny, mimo tego wszystkiego, nie uznaje swojej winy i nie stara się poprawić swojego postępowania, prawda nie tylko zostaje ujawniona, ale w konsekwencji prowadzi do oddalenia. Nie jest to wówczas dodatkowa kara, ale potwierdzenie tego, co sam grzech wprowadza: zerwanie jedności.

Tylko prawda leczy i jest w stanie wprowadzić w życie. Natomiast my najczęściej kończymy na gadaninie, wylewaniu swojej złości w słowach, co ani nie leczy samego grzechu, ani nie pomaga temu, który zgrzeszył, ani nie prowadzi do żadnych pozytywnych wniosków. W zamian za to narasta coraz bardziej poczucie frustracji, streszczające się w stwierdzeniu: „i tak to nic nie da”, oraz pogłębia się atmosfera nieufności, patrzenia złym okiem na drugiego. A z tego tylko diabeł się cieszy. Musimy się nawzajem leczyć i budować jedność przez przebaczenie i dochodzenie do prawdy, która musi być wyrażona w naszych relacjach.

Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.

15 SIERPNIA 2017
Wtorek
Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Dzisiejsze czytania: msza wigilii – 1 Krn 15,3-4.15-16; 16,1-2; Ps 132,6-7.9-10.13-14; 1 Kor 15,54-57; Łk 11,28; Łk 11,27-28; msza w dzień – Ap 11,19a; 12,1.3-6a.10ab; Ps 45,7.10-12.14-15; 1 Kor 15,20-26; Łk 1,39-56

(Łk 1,39-56) - kliknij aby przeczytać.

W uroczystość Wniebowzięcia NMP wsłuchujemy się w opis spotkania Maryi z Elżbietą - scena nawiedzenia. Maryja wybiera się do swojej krewnej Elżbiety, która oczekuje dziecka. Kiedy dwie przyszłe matki spotykają się, Elżbieta wita Maryję w niecodzienny sposób. Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Elżbieta zostaje napełniona Duchem Świętym. Dziecko w jej łonie zaczyna tańczyć z radości. A Maryja, która również jest napełniona Duchem Świętym wyśpiewuje jeden z najpiękniejszych hymnów uwielbienia, jakie znajdują się w Biblii. Takich hymnów pochwalnych jest sporo na kartach Biblii...Swój hymn wyśpiewuje Izrael po wyjściu z Egiptu...Swój hymn odśpiewuje Anna - matka Samuela... hymnem uwielbienia modlą się trzej młodzieńcy w piecu ognistym... mistrzem (że użyję takiego określenia) w hymnach na cześć Pana jest król Dawid... Swoje Benedictus wyśpiewuje Zachariasz... ale dla mnie szczególną pieśnią chwały będzie Magnificat... Co w nim takiego szczególnego? Zobaczmy:

Wielbi dusza moja Pana, Każda modlitwa powinna zaczynać się od uwielbienia. Tak my powinniśmy zaczynać nasze modlitwy. Owszem ważne jest i dziękczynienie i prośba i przeproszenie, ale uwielbienie powinno rozpoczynać każdą naszą modlitwę. Uwielbienie jest odpowiedzią na to, czego doświadczamy, na Jego niepojętą miłość, którą nas obdarza. Jest odpowiedzią na dobro, którego doświadczamy a które jest Jego udziałem...

Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. To w Bogu "duch mój" się raduje. Nie ma żadnego innego źródła radości. Tylko On. To postawienie Boga na należnym Mu miejscu. W centrum swojego życia a więc także w centrum swoich radości...

Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię - Tu Maryja wypowiada proroctwo. Wie, że jej powołanie będzie wiązać się z pewną - że użyję takiego określenia - sławą. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, ale jednocześnie widzimy tutaj Jej pokorę, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię. Owszem będą o mnie mówić następne pokolenia, ale nie dlatego, że jestem taka "wspaniała"..."cudowna"..."święta"...ale dlatego, że to Bóg uczynił mi wielkie rzeczy... Święty Bóg...Tu znowu pojawia się uwielbienie Boga... Jest to też wskazówka dla nas...powinniśmy być świadomi swoich talentów, predyspozycji, wiedzieć, że możemy osiągać w życiu sukcesy...że nie jesteśmy "ofiarami losu"...ale jednocześnie powinniśmy mieć w sobie pokorę...i właściwą cześć umieć oddać Bogu...Bo to Jego zasługa, że jesteśmy tym, kim jesteśmy...
I za to Jemu należy się Chwała

A swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Tu znów pojawia się wyliczenie przymiotów Boga... i oddawanie Mu chwały...
Za Jego miłosierdzie... i za Jego sprawiedliwość...

Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje jak przyobiecał naszym ojcom na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki. - ostatni fragment tej modlitwy przywołuje wspomnienie patriarchów, którym Bóg obiecał wielkie rzeczy...i wszystkich swoich obietnic dopełnił. Dlatego należy Mu się chwała... I dlatego i my powinniśmy uwielbiać Go...z całych swoich sił...

Taki jest właśnie Bóg...tak o Nim śpiewa w swym hymnie Maryja...

Najpokorniejsza Służebnica Pańska, w której życiu wszystko co wyśpiewała się wypełniło.

Idź nad jezioro i zarzuć wędkę...

14 SIERPNIA 2017
Poniedziałek
Wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego, prezbitera i męczennika
Dzisiejsze czytania: Pwt 10,12-22; Ps 147,12-15.19-20; 2 Tes 2,14; Mt 17,22-27

(Mt 17,22-27) - kliknij aby przeczytać.

W Kafarnaum Piotra zaczepiają poborcy podatków... Chcą oni ściągnąć podatek świątynny od Jezusa...To zaskakujące, jak bardzo oni wszyscy byli wyczuleni na osobę Jezusa... Jezus pyta Piotra: od kogo królowie ziemscy pobierają daniny lub podatki...od swoich czy od obcych...odpowiedź jest oczywista - od obcych...
I to jest myśl przewodnia, która pasuje i do dzisiejszych czasów....tak wiele nakłada się na ludzi podatków...niektórzy mówią, że to są haracze...człowiek praktycznie oddaje większość swoich dochodów na rozmaite podatki...
Tymczasem tak zwani "swoi" łapią się na różne
ulgi...  Jak mówi polskie przysłowie: kruk krukowi oka nie wykole...ale biednemu prostemu ludkowi można dowalić różnymi podatkami...nie chcę tutaj bawić się w ekonomistę...analizować Krzywej Laffera itp bo to zamyślenie nad Ewangelią...więc niech takim pozostanie...

Jezus celowo kładzie nacisk na rozróżnienie swoich i obcych...zwłaszcza w kontekście zapowiedzi swojej męki...On - mimo że jako Mesjasz przyszedł do swojej własności - to swoi Go nie przyjęli. Czytaliśmy przecież niedawno o tym, jak przybył w rodzinne strony i nie mógł dokonać cudu, bo sąsiedzi nie wierzyli w Jego Boską Misję...tak samo wczoraj w Ewangelii słyszeliśmy: Przecież to syn Józefa, dlaczego On mówi: z nieba zstąpiłem... A dziś...poborcy chcą od Niego ściągnąć podatek didrachmy... O co chodziło w podatku świątynnym? Posłużę się cytatem: Podatek pogłówny w wysokości dwudrachmy (czyli przeciętnej zapłaty za jeden lub dwa dni pracy) przeznaczony na wspieranie posługi kapłańskiej w Świątyni Jerozolimskiej.

O ustanowieniu tego podatku czytamy w Księdze Wyjścia: „Pan rzekł do Mojżesza: Gdy będziesz liczyć Izraelitów, by dokonać spisu, każdy przy spisie złoży za swe życie okup Panu, aby nie spadło na nich nieszczęście. To zaś winni dać podlegli spisowi: pół sykla według wagi przybytku, czyli dwadzieścia ger za jeden sykl; pół sykla na ofiarę Panu. Każdy podległy spisowi z synów Izraela, mający dwadzieścia i więcej lat, złoży tę ofiarę Panu. Bogaty nie będzie zwiększał, a ubogi nie będzie zmniejszał wagi pół sykla, aby złożyć ofiarę Panu na przebłaganie za swe życie. A wziąwszy te pieniądze jako przebłaganie od Izraelitów, obrócisz je na służbę w Namiocie Spotkania, i będą one na pamiątkę Izraelitom przed Panem jako ofiara zadośćuczynienia za ich życie” (Wj 30,11-16)

Zatem: Jezus będąc Synem Bożym w pewnym sensie był zwolniony z tego podatku... Bo przecież świątynia była domem Jego Ojca (vide: fragment o odnalezieniu dwunastoletniego Jezusa w świątyni) Poza tym czytając fragment z Księgi Wyjścia mówiący o tym podatku, zwracamy uwagę na to, że dwudrachma jest: okupem za swe życie składanym Panu... A Jezus...poprzez swoją śmierć daje: okup za wielu... Stąd wątpliwości Jezusa do zasadności opłacania tego podatku... Jednak prosi Piotra o zarzucenie wędki...a ten w ustach złowionej ryby znajduję monetę, którą opłaca podatek za siebie i Jezusa...

Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się.

13 SIERPNIA 2017
Niedziela
XIX niedziela zwykła
Dzisiejsze czytania: 1 Krl 19,9a.11-13; Ps 85,9ab-14; Rz 9,1-5; Ps 130,5; Mt 14,22-33

(Mt 14,22-33) - kliknij aby przeczytać.

Jezus kroczy po jeziorze...to wydarzenie pierwszoplanowe w dzisiejszej Ewangelii.

Uczniowie widząc Go, myślą, że to zjawa, ale Jezus uspokaja ich...Odwagi! To ja jestem...

Nie bójcie...my również mamy często takie sytuacje...Mrok, burza...nasza duchowa łódź miotana jest falami, wiatry przeciwne wieją...a my nie wiemy, co dalej...

I wtedy zjawia się Jezus...łamiąc standardy...przychodzi po jeziorze...

może i nam wydawać się, że to zjawa...że wydaje nam się...ale to On...i zapewnia nas o tym mówiąc każdemu z nas: Nie bój się! To Ja...Ja jestem z Tobą...i zawsze będę...

nawet w najmroczniejszej godzinie będę stać obok...i przyjdę ci z pomocą...

Piotr widząc Jezusa kroczącego po jeziorze mówi: Panie jeśli to Ty...każ mi przyjść do siebie po wodzie....A Jezus mówi: Przyjdź...I Piotr idzie...choć wydaje się to pozornie niemożliwe...

Piotr również łamie schemat...Jednak w pewnym momencie wieje silny wiatr, a Piotr wystraszony zaczyna tonąć...Woła zatem Jezusa na pomoc: Panie ratuj! A Jezus wyciąga rękę, pomaga mu...

i pyta: Czemu zwątpiłeś, małej wiary...Ta scena również i nam nie jest obca.

W naszym życiu są takie sytuacje...że mamy ochotę robić rzeczy wielkie...mamy świadomość, że Jezus jest z nami...że Bóg sprzyja naszym zamierzeniom...i z zapałem bierzemy się do pracy...

ale wystarczy jedna mała wątpliwość, by wszystko się zawaliło....Tak jak Piotr...kroczył po jeziorze, dokonywał rzeczy niesamowitej....ale kiedy wystraszył się, zwątpił w swoje możliwości...

ale przede wszystkim w to, że Jezus jest obok...więc nic mu się nie stanie...i wtedy zaczął tonąć...

My także toniemy...wtedy gdy zapominamy o tym...by patrzeć w oczy Jezusowi...i z wiarą w Niego przystępować do wypełniania naszych codziennych zadań.

Ale to nigdy nie jest koniec...Bo nawet kiedy toniemy, możemy zwrócić się po pomoc...a Jezus nas uratuje...owszem spyta: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? ale mimo to zawsze będziemy mogli liczyć, że w tym trudnym przypadku...On stanie po naszej stronie, poda nam rękę...

I pokaże swoją Chwałę...

Uczniowie widząc ten znak wyznali: prawdziwie jesteś Synem Bożym...

I my wyznawajmy tę Prawdę...każdego dnia...a nie tylko wtedy, kiedy doświadczymy, jak Jezus wyciąga nas z wzburzonego jeziora...