Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich.

XXIII niedziela zwykła

Dzisiejsze czytania: Ez 33,7-9; Ps 95,1-2.6-9; Rz 13,8-10; 2 Kor 5,19; Mt 18,15-20

(Mt 18,15-20)

Jezus powiedział do swoich uczniów: Gdy brat twój zgrzeszy [przeciw tobie], idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik! Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich.

Wsłuchujemy się dziś we fragment Ewangelii, w którym Jezus porusza kwestię napomnienia braterskiego.

Schemat jest prosty:

1.   Dyskretnie napomnieć brata.

2.   W razie braku reakcji winniśmy wraz z kimś innym ponowić napomnienie.

3.   Jeżeli jednak i to nie przyniosło rezultatu, powinniśmy powiedzieć o tym Kościołowi.

A jak to wygląda u nas? Chyba trudno jest upomnieć w cztery oczy... O wiele łatwiej jest się zgorszyć, 

a potem wyżalić się innym, często dodając "czegoś od siebie". W ten sposób odchodzimy od ewangelicznego wzoru. Ewangelijny wyraża szacunek dla drugiego i dzięki temu zapewnia zachowanie miłości, gdyż przez dyskrecję nie odbiera mu „dobrego imienia” przy wezwaniu do odrzucenia grzechu. 

Przez ponowienie napomnienia wraz z drugą osobą, sprawiamy, że nasze stanowisko staje się bardziej obiektywne. (co powinno napominanego skłonić do refleksji) Oczywiście nie możemy zapominać o tym, że takie napomnienie ma być w duchu miłości (a nie w duchu autorytaryzmu)  Ostatnim krokiem jest napomnienie przez autorytet Wspólnoty Kościoła. I dopiero kiedy winny, mimo tego wszystkiego, nie uznaje swojej winy i nie stara się poprawić swojego postępowania, prawda nie tylko zostaje ujawniona, ale w konsekwencji prowadzi do oddalenia. Nie jest to wówczas dodatkowa kara, ale potwierdzenie tego, co sam grzech wprowadza: zerwanie jedności.

Drugą ważną kwestią jest położenie nacisku na modlitwę we Wspólnocie. Jasne indywidualna modlitwa jest piękna i ważna i potrzebna, ale Jezus daje do zrozumienia Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich.   W tym stwierdzeniu Jezusa streszcza się również tajemnica Wspólnoty Kościoła. Jest on zgromadzeniem wiernych stojących w jedności w imieniu Chrystusa przed Bogiem. Jeżeli brak owej zgodności, to modlitwa nie uzyskuje takiej mocy. Stąd ogromna tragedia każdego rozbicia pomiędzy wierzącymi w Chrystusa. Jedność na modlitwie buduje wspólnotę, buduje Kościół, ale przede wszystkim buduje też każdego z nas.... Wszyscy pracujemy budując Kościół, budując Wspólnotę.

Ale modlitwa we Wspólnocie jest też formacją indywidualną. I o tym nie zapominajmy.