Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną.

29 WRZEŚNIA 2019
Niedziela
Niedziela - XXVI Niedziela zwykła
Czytania: (Am 6,1a.4-7); (Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a. 9b-10); (1 Tm 6,11-16); Aklamacja (2 Kor 8,9); (Łk 16,19-31);




Jezus opowiada przypowieść o bogaczu i Łazarzu. Wbrew pozorom ta historia nie jest pochwałą ubóstwa i krytyką zamożności. Równie dobrze role mogłyby być odwrócone i bohaterami mogliby być "dobry bogacz" i "zły żebrak". Bo na pierwszy plan wysuwa się tutaj postawa serca. Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. W postawie bogacza widzimy pewną bezrefleksyjność, poczucie że liczy się tu i teraz... a komfort życia, dobra zabawa, otaczający go przyjaciele są najważniejsi... Nie dostrzega, że u bramy jego pałacu leży człowiek, który potrzebuje pomocy. Zaskakujący jest dla mnie fakt, że żebrak jest znany z imienia, o bogaczu nikt nie pamięta.
Wiadomo, że jest "bogaczem". I tutaj chcę podkreślić jeszcze jedną rzecz... kwestię językową.
"Bogacz" nie jest synonimem człowieka bogatego. Zatem nie każdy zamożny jest bogaczem. Przynajmniej nie w rozumieniu biblijnym. Bogacz to swego rodzaju bałwochwalca, dla którego pieniądze stają się bogiem. Jedynym celem i środkiem...

Tak się składa, że dwaj bohaterowie przypowieści umierają. Umarł żebrak, i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany. W tych dwóch przypadkach śmierci widzimy różnicę. Dla ubogiego śmierć jest przejściem do lepszego świata. Jezus kładzie tu zdecydowany akcent.
Aniołowie zanoszą go na łono Abrahama. A bogacz? Bogacz umarł i został pogrzebany. Dla niego śmierć jest końcem, pewnego rodzaju porażką. Umiera, zostaje pogrzebany i ... jak się zdaje to koniec. Przecież wszystko, co miał zostawił.... nie zabrał ze sobą do grobu ani jednego pieniążka. Łazarz zostaje wynagrodzony. Bynajmniej nie za to, że był biedny... że był żebrakiem. (takie myślenie byłoby absurdalne)
Łazarz otrzymał nagrodę po śmierci, bo był człowiekiem sprawiedliwym, bo z godnością przyjmował swoją sytuację. Nie przeklinał Boga i nie przeklinał bogacza. I właśnie za taką postawę serca "aniołowie zanieśli go na łono Abrahama".

Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu. To bardzo ciekawe dla mnie zdanie. Widzimy, że bogacz nawet w sytuacji męki, cierpienia w Otchłani, nie ma w sobie jakieś refleksyjności. To jego zawołanie: Ojcze Abrahamie, poślij Łazarza, by ochłodził mój język. On nawet po śmierci widzi w Łazarzu kogoś gorszego niż on. Kogoś, kto powinien mu służyć. Abraham negatywnie odpowiada na prośbę bogacza. Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać.

W tej sytuacji bogacz znowu szuka własnych rozwiązań, które proponuje Abrahamowi.
Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki. Lecz Abraham odparł: Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają. Nie, ojcze Abrahamie - odrzekł tamten - lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą. Bogacz chce, by Łazarz poszedł do jego rodziny. Argumentuje to, że przyjście umarłego, pobudzi jego braci do nawrócenia. W odczuciu bogacza nadzwyczajne, wręcz magiczne wydarzenia, są skuteczniejsze niż głoszone przez proroków i patriarchów Prawdy Objawione.
Abraham rozwiewa ostatnie wątpliwości. Mówi: Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą.